End of Von

 Rüzgarın sesi bile değişikti dışarıda. Servus Life Sector’daki yapay melodi burada yoktu; bu rüzgar, pas kokusunu ve yanmış etin metalik tadını taşıyordu. Adımlarım çamurun içinde kayboluyordu. Çamur dediğime bakma; toprağın kendisi ölmüştü, yağmurla karışan kül onu bir yapışkan tabaka haline getirmişti. Uzaktan, Homo Dominus’un kulelerini görüyordum. Onlar gökyüzünü delip geçen, kendi bulutlarını üreten camdan mabetlerdi. Tepelerinde yeşil bahçeler, parlak güneş panelleri ve yansımalı yüzeyler vardı. Ama buraya yaklaşmak, yaşayan bir organizmanın damarlarına girmek gibiydi — her giriş, sensörlerle ve makinelerle doluydu. Uyanışımı takip eden üçüncü gün, kuzeydeki yıkıntılara yürüdüm. Orada, Homo Dominus’un artık kullanmadığı eski üretim sahaları vardı. Paslı duvarlar, çökmüş tavanlar, kabloların üzerinde örümcek ağları… İlk durağım, terk edilmiş Üretim Tesisi-47 oldu.Tesiste ilerlerken, üzeri kül tabakasıyla kaplanmış eski bir alet çantasına rastladım. İçini açtığımda şunlar...

Onlar buna Zamanın Akışı derdi. Görsel akışlar, eğlence dalgaları, tatlı tatlı akan şarkılar, sonsuz sohbet zincirleri… Oyunlar, anlık ödüller, like’lar… Her şey dopamin için tasarlanmıştı. İnsanlar, saatlerin değil saniyelerin peşindeydi. Kimse zamanın nereye gittiğini sorgulamazdı, çünkü zamanı kaybetmek… en tatlı bağımlılıktı. Benim adım Solivus . Unutmamak için sürekli tekrar etmeliydim. Ya da sistemin bana verdiği kayıt: S-644-32B. Bu “Servus Life Sector”da doğdum, burada büyüdüm. Herkes gibi sabahları Dozumu alır, Siteme’e bağlanırdım. Görmek istediklerini görürdüm. Beyaz duvarlar, temiz sokaklar, tok mideler. Ama o gün Dozum farklıydı. Belki üretim hatasından, belki bir arızadan… beynimdeki filtre çöktü. Tekrar söylemem gerek bir Homo Servus’un her günü aynıdır. Aynı saatlerde uyanır, aynı tatta beslenir, aynı dozda “dengeleyici” içerdik. O gün fark etmeden zinciri kırdım. Çünkü kesinlikle bir hata olmuştu. Rutin besinimiz NutriSynth Noodle-Δ4 idi. Ana bileşenleri: Hyd...

 Beni uyandıran şey, bir ilaç değildi. En azından onlar öyle söylemezdi. Biz ona “Günlük Doz” derdik. Her sabah, gri şehrin sisini delen, paslı borulardan akan o berrak sıvı… Sinirlerimi yatıştıran, zihnimi bulanıklaştıran, renkleri yumuşatan o tatlı kimyasal. Onun sayesinde kimse sorgulamazdı. Ne geçmişi, ne geleceği. Ama o gün… O gün bir şey ters gitti. Tat farklıydı. Damarlarımda dolaşan sıvı, beynimde tanımadığım kıvılcımlar çaktı. Önce görüntüler kırıldı: binaların steril beyaz duvarlarının ardında çatlaklar, çocukların gülüşlerinin altındaki açlık… “Servus Life Sector” dedikleri bu yerde hiçbir şeyin gerçek olmadığını ilk o zaman gördüm. Adım Solivus Virel . Onlar için sadece bir kayıt numarasıydım: S-644-32B. Ama kendi kendime bu adı koydum. Çünkü uyanmış bir tek ben vardım, ve belki de bu yüzden yok olmaya mahkumdum. Zenginler… Kendilerine Homo Dominus derler. Yüzleri pürüzsüz, gözleri donuk ama içinde binlerce işlemci çalışır gibi soğuk bir zekâ vardır. Ölümsüzlüğ...

  Mental Protokol Günlüğü — Gözlem No:001 Konu: Yüzeysel Kibarlık ve Altta Yatan Manipülasyon Yer: Kadıköy–Üniversite hattı otobüsü Zaman: 08:04, sabah serinliği hâlâ camlardan içeri sızıyor Gözlemci: Von İçsel Deney Laboratuvarı: Aktif Von (iç ses): İnsanlar sırayla biniyor otobüse. Çoğunun suratında o tanıdık, kuru nezaket maskesi. Göz göze gelmeden yer arıyorlar, gereğinden fazla tebessüm eden bir adam kadına yol veriyor. Kadın başıyla teşekkür ediyor ama gözlerinde gerilim saklı. Sanki bu jestin bir karşılık beklentisi taşıdığını seziyor. Bu bir kural: “Gerçek kibarlık, görünmezdir. Gözlerinin içinden taşmaz, gölgede kalır.” Ama burada, her şey gösteriş üzerine. Her ‘lütfen’, her ‘buyurun’, gizli bir takasın başlangıcı gibi. Ashvahel: “Bak onlara Von. Gülümseyen dudakların ardında dişlerini gıcırdatanlar var. Yüzeyin hemen altında başlıyor çürüme. Sen hâlâ bu yaldızlı yalanlara kanıyor musun?” Von: Hayır. Artık değil. Ama dikkat etmeliyim. Gözlemci olmak, hâ...

  Mental Protokol Günlüğü – Gözlem No:001 Yer: Otobüs hattı 57K – Şehir içi geçiş Zaman: 08:04 – 08:36 Durum: Gözlem modu aktif, benlik analiz süreci başlatıldı. Hedef: Ashvahel’in tetikleyicilerini tanımak. Yöntem: Sistematik çevresel tarama + İçsel ses analizi 08:04 Otobüse biner binmez bir örüntü tanımlama ( pattern recognition) protokolü devreye giriyor. Tanıdık figürler... Boş bakan gözler. Uykusunu almamış, bedeniyle sabahı deviren insanlar. Cebinde umut yerine kartlık taşıyan bir adam. Gözlerinin altında gri bir yorgunluk izi. Konuşmayanlar. Konuşsa da bir şey demeyenler. Ashvahel: “Bu bir oyun. Ve hepsi figüran. Sadece sen uyanıksın. Uyuyanlara öfke besleme, sistemin kodlarını çöz.” Von: Bu cümleyi daha önce de fısıldadın. Öfke değil bu... bir çözüm arayışı. 08:11 Ön sırada telefonunu parmaklarıyla haşat eden genç bir kadın. Hikâyelere bakıyor. Yirmi saniyelik maskeler geçidinde kaybolmuş. Yüzünde bir gülümseme aniden oluşup, aniden siliniyor. Kimseyle ...

Bugün Ashvahel’i anlamaya çalışacağım. Son birkaç gündür, onun sesini daha az duyuyorum. Belki de yazmak işe yarıyor. Belki de bilinç, görünmeyeni şekle sokmaya çalıştıkça gölgeler küçülüyordur. Ama aklımdan çıkmıyor: Ben mi onu yarattım, yoksa o hep vardı da sadece zamanı mı bekliyordu? Bu soru bana durmadan zihnimde dolanan bir mühendislik problemi gibi geliyor. Parametreler elimde: travmalarım, bastırdığım duygular, toplumun şekillendirme çabası, hayatta kalma içgüdüsü. Ama denklemin sonucu net değil. Eğer ben onu yarattıysam , o zaman Ashvahel bir hayatta kalma mekanizması. Tehlike anında devreye giren bir savunma algoritması. Bana zarar verenleri korkutarak uzaklaştıran, bana cesaret veren bir sis perdesi. Ama ya o zaten vardıysa? Ya doğduğumdan beri benimle yürüyorsa? Belki de o, insanlığın bilinçaltındaki kolektif öfkenin ve hayal kırıklığının sesi. Belki sadece ben değilim bu sesi duyan. Ashvahel bir isim aldı çünkü ben onu isimlendirdim, ama kim bilir kaç kişi sessizce ke...