Karanlığın Küllerinin Altında Bölüm I – Rüzgarın Taşıdığı Fısıltı

Gece, şehrin en sessiz saatlerinden birinde başladı. Von, küçük odasının zifiri karanlığında, çevrimiçi bulduğu birkaç eski escrima hareketini denemeye çalışıyordu. Hareketler sertti ama zarif. Fakat vücudu, zihninin öne sürdüğü isteklere henüz karşılık veremiyordu. Her adımda bir tereddüt, her hamlede bir korku vardı.

Çünkü o biliyordu. Eğer vücudu zihnine yetişirse... eğer kasları o eski hızını, eski gücünü geri kazanırsa... Ashvahel uyanacaktı.

Ashvahel bir isimdi sadece. Ama aynı zamanda, bastırılmış bir felaketin adıydı. Karanlıkta parlayan bir çift göz, rüyalarında yankılanan bir kahkaha... öfkenin, inkârın ve utancın vücut bulmuş haliydi.

Von, eğitimini yarıda kesti. Ter içinde kaldığı tişörtünü çıkardı ve pencerenin kenarına geçti. Gece rüzgarı sertti. Ama o sertliğin içinde bir sıcaklık vardı. Tuhaf bir şekilde, içini ısıtan ama aynı zamanda ürperten bir sıcaklık. Bir fısıltı gibi—tanıdık, çağırıcı.

“Hazır değilsin.”

Bu fısıltı Ashvahel’indi. Her zamanki gibi kışkırtıcı ama sabırlı.

O gece, eski günlerine dönmek için yeni bir kitap açtı. Kendini geliştirmek isteyen herkesin yaptığı gibi, öz yardımla ilgili kitaplar okuyordu. Sayfalar arasında bir etkinliğe rastladı:

“Gözlerini kapa. Kendini, beş yaşındaki hâlinin yanına otururken hayal et. Onunla konuş. Onu koru. Onunla vakit geçir. O çocuğun neye ihtiyacı varsa, ona ver.”

Von, gözlerini kapadı.

Bir banka oturmuşlardı. Şehir sessizdi. Beş yaşındaki Von, yanında oturan adama hayran gözlerle bakıyor, güvende hissediyordu. Küçük parmakları, büyük ellerin arasına gizlenmişti. Ama o büyük adam... yani şimdiki Von... rüzgarı ensesinde hissediyordu.

Küller, geçmişin gölgesinden yükseliyor, rüzgârla savruluyordu. Ve o küllerde bir sıcaklık saklıydı. Yıkıcı olmayan ama varlığı tehdit eden bir sıcaklık.

Ashvahel.

Bu meditasyondan ilk kez böylesine çarpıcı bir hisle uyandı. İçinde bir öfke kıpırdanıyordu ama bu kez farklıydı. Bu öfke, kırmak için değil, yeniden inşa etmek için yanıyordu.